Heb jij iets waarvan je weet dat het weg kan, maar dat je niet weg wil doen? Actrice Mariana Aparicio Torres raakte sinds de eerste lockdown opnieuw gefascineerd door de vraag: hoe bewaar je? Ze gaat op zoek naar de betekenis van (ont)spullen en verzamelt allerlei verhalen over belangrijke objecten. De objecten en hun verhalen worden tentoongesteld in onze foyers. Mariana legt haar project graag aan je uit:

Beste bezoeker,

Normaal gesproken zien wij elkaar in het theater. Vanaf het moment dat ik door de artiesteningang binnenkwam en jij door de hoofdingang was alles gericht op het moment van - aanvang! Terwijl jij in de zaal ging zitten, trof ik de laatste voorbereidingen en dan begon de voorstelling die wij - ieder in onze eigen rol - samen beleefden. 

Afgelopen maart werd door de pandemie deze normale gang van zaken abrupt verstoord. Voorlopig geen gezamenlijke repetities, geen voorstellingen, maar videobellen en ik deed zelfs een poging tot groene vingers op mijn balkon. Om mij heen zag ik buren die driftig begonnen met wat ze hadden laten liggen aan klusjes in en om het huis. Als gevolg daarvan kreeg de gemeentereiniging het grofvuil nauwelijks verwerkt en ook de kringloopwinkels liepen over met spullen. Bij grootse veranderingen, dacht ik toen, is dát wat je doet: je herschikt de ruimte en je spullen.

''Ik ben benieuwd naar jóuw verhaal.''

Dit jaar wil ik, samen met jou, de betekenis van (ont)spul(len) vastleggen. Heb je een object waarvan je weet dat het weg kan, maar niet weg wil doen? Wat vind je belangrijk om te bewaren en waarom? Draag bij met een omschrijving van het object en stuur een foto. Wellicht grijp je zelfs de kans om het spul definitief los te laten. Ik ben benieuwd naar jóuw verhaal. Samen bouwen we aan een collectie van beelden en verhalen die te zien zijn in de foyers van Het Nationale Theater. Doe je mee? Je leest hieronder hoe je jouw verhaal kan delen.

Mocht je nog een vraag hebben, schroom niet om contact op te nemen. Ik kijk ernaar uit om dit verhaal samen met jou op te bouwen!

Hartelijke groet,

Mariana Aparicio Torres
lid van het acteursensemble van Het Nationale Theater

''Één vraag liet me niet los: hoe bewaar je?''

Een aantal jaar geleden, in maart 2015, hielp ik mee met het ontmantelen van mijn ouderlijk huis in Oegstgeest. Mijn moeder ging verhuizen en ze kon niet alles meenemen. Die gedachte met daarbovenop de tijdsdruk van de verhuizing gaf haar zulke slapeloze nachten dat ik te hulp schoot. 

Er moesten spullen weg en er moest wat worden bewaard, dat zou toch niet erg ingewikkeld moeten zijn? We begonnen op zolder alwaar we de eerste verhaallijnen tegenkwamen in de vorm van mijn oude speelgoedkeukentje, waarover mijn ouders destijds een meningsverschil hadden of het wel of niet rolbevestigend was; een afgeragde Ken en nog meer Barbies; een stapel bordspellen waar, aan de laag stof te zien, al minstens een decennium niet mee was gespeeld. Kortom, dingen die je op een zolder verwacht. 

En zo gingen we door de andere kamers waar ik onaffe verhalen tegenkwam zoals zorgvuldig ingepakte zeepjes en kaarsen die bewaard werden voor een speciale gelegenheid. Waren die er niet geweest, vroeg ik me af. Moesten de zeepjes niet gebruikt worden in plaats van bewaard? Was dit een verschil tussen onze generaties - ben ik meer van consumeren en het ontspullen? Of zijn andermans verhuizingen gewoon makkelijker te overzien. Het antwoord lag in de volgende kamer, mijn oude slaapkamer. 

Inmiddels was het een logeerkamer geworden, maar ook de was hing daar prima. Toch was het míjn oude bureau met nog een fax erop, mijn oude eenpersoonsbed en een ladekast vol met wat ik bestempelde als troep. Tot ik erdoorheen ging en in die lades mijn eerste schoolschriftjes, liefdesbrieven en dagboeken vond met gezworen waarheden van mij als puber waar ik, toegegeven, nog steeds wel achtersta. Ik zag het begin van ‘mij’, verloor me in de spullen en kwam in een tijdreis terecht met alle mogelijke emoties. Mijn moeder liet me. Ik vermoed dat ze opgelucht een kopje koffie ging drinken, omdat ik eíndelijk mijn spullen kwam opruimen. 

En dat was nog maar het begin. Waar ik eerst nog kwiek klaarstond met verhuisdozen, inpakplastic en een vuilniszak zakte ik langzaam door de humuslaag aan herinneringen van ons gezin dat veertig jaar daarvoor uit Colombia vertrok. Ik vroeg mijn moeder het hemd van het lijf, want hoe vaak zouden we dit nog samen kunnen doen. Doorgaans beklaag ik me dat ik alles al minstens twee keer heb gehoord, maar deze keer houd ik me stil en probeerde ik alles te onthouden. Alle details en alle verhalen bij alle objecten. Niet alleen een foto vertelt meer dan duizend woorden maar het, in mijn ogen, suffe Delfts blauwe tegeltje gekregen van mijn Haagse peettante schiet ons terug naar de eerste dagen in Nederland tijdens een barre winter eind jaren ‘70. 

De vuilniszak bleef leeg, ik wilde steeds meer bewaren voor generaties na mij. Het verschil in waarde tussen een museum en een kringloopwinkel leek zelfs even te vervagen. Waren deze spullen niet een deel van mijn verhaal, van onze identiteit? Terwijl - het waren toch ‘maar’ spullen? 

Na dagen inpakken lukte het om een selectie van mijn moeders inboedel te verhuizen. Missie geslaagd zou je denken, maar één vraag liet me niet los. Hoe bewaar je? Vanaf de eerste lockdown werd deze fascinatie opnieuw leven ingeblazen. Samen met u en uw inbreng wil ik een tastbaar document maken over de betekenis van bewaren anno nu. Wat bewaar je en waarom? En hoe dan? In een tijd waarbij we genoodzaakt zijn om onze ruimte opnieuw in te richten, nodig ik je graag uit voor een gesprek over (ont)spul(len). Doe je mee?

Foto's: Gordon Meuleman