Interview met regisseur Dimphna van Kempen
Dimphna van Kempen. Foto: Lowiegraphy
Wanneer ontdekte jij je liefde voor regisseren?
Pas een paar jaar geleden, maar het zat er altijd al in. Vroeger wilde ik acteur worden, maar toen wist ik nog niet dat achter acteren zo’n interessante wereld schuilging. Ik had het gevoel thuis te komen toen ik begon aan de opleiding docent theater aan ArtEZ. Zelf met groepen werken, verhalen verzinnen, maken, schrijven en vormgeven. Achteraf was mijn manier van lesgeven al een soort van regisseren, daar viel het samen.
Welk moment in de opleiding heeft jou het meest richting gegeven in hoe je wilt werken?
Tijdens een stage kreeg ik een klas kinderen met leerwegondersteunend onderwijs. Zij waren doof, hadden autisme, of zaten in een rolstoel. Ik was 19 en dacht wat moet ik met deze kinderen? Toch ben ik er vol ingedoken, door vragen te stellen en erachter te komen waar we elkaar begrepen. Dat bleek me goed af te gaan. Eenmaal afgestudeerd bleef ik geïnteresseerd in kinderen en jongeren van wie ik het verhaal niet vaak hoorde. Ik ging lesgeven op scholen in Rotterdam-Zuid en de Schilderswijk.
Hoe is A country inside my head ontstaan?
Als educatiemaker bij Het Nationale Theater kwam ik op Het Johan de Witt College. Mijn lessen koppelde ik aan wat het theater op dat moment produceerde. Met zoveel verschillende nationaliteiten moet je naar elkaar toe bewegen om samen iets te kunnen maken. Daarom staat deze school voor mij voor nieuwsgierigheid. Tegelijk staat het ook voor een enorme afwijzing en maken deze kinderen dagelijks racisme en discriminatie mee. Ik hoorde er veel ontroerende levensverhalen, die het waard waren verteld te worden aan een groot publiek. Artistiek leider Noël Fischer stelde voor er een klassenvoorstelling van te maken. Dat werd A Country inside my head. We hebben deze voorstelling helemaal samen met die meiden gemaakt.
A country inside my head. Foto: Mark Bolk
Welke rol speelt Noël Fischer in je ontwikkeling?
Eigenlijk ben ik gewoon opgegroeid in Het Nationale Theater. Van educatiemaker ging ik door naar assistent-regisseur en nu ben ik regisseur bij HNTjong. Met Noël heb ik altijd al een heel fijne klik gehad. Ze denkt buiten de kaders en dat inspireert me. Ze heeft een enorm talent om verhalen op een andere manier te vertellen.
Waar ligt jouw kracht als regisseur?
A country inside my head is mijn eerste officiële zaalregie. In 2021 hebben we de eerste voorstellingen met bijna niks gemaakt: een documentairemaker, schrijver en actrice in een werkruimte van Het Nationale Theater. Pas veel later groeide het stuk uit tot de volwaardige voorstelling, die afgelopen seizoen door het hele land heeft getoerd. Mijn kracht ligt in het luisteren naar jongeren. Het lukt me hun verhalen om te zetten naar theater. Ik hou ook echt van jongeren, dat hoekige, er per definitie geen zin in hebben, maar als je ze serieus neemt, gaan er werelden open, aan beide kanten.
Als ik regisseer denk ik altijd na over hoe mensen het beleven. We geven iets aan het publiek, maar zij geven ook iets, daarom wil ik ze onderdeel maken van de voorstelling. Bij A country inside my head heb ik bewust het begin onhelder gemaakt, zodat het publiek niet zeker wist of de voorstelling begonnen was. Daarmee spelen vind ik tof.
Wat heeft A country inside my head je gebracht?
Het smaakte naar meer, dus daar sprak ik over met Noël. Uiteindelijk heb ik de grote stap van educatiemaker naar regisseur gemaakt. Als maker moet ik Het Nationale Theater nog beter leren kennen. Dat ga ik de komende tijd doen met mijn voorstelling Banger dan ik, over een kind dat tekeningen maakt in de hoop haar moeder van haar depressie te genezen. Dit is de eerste voorstelling met mezelf als startpunt, omdat ik dit als kind ook heb meegemaakt.
Waar sta je over vijf jaar?
Dan ben ik nog autonomer in theater maken voor jongeren en kinderen en het vertellen van hun verhalen. Soms direct vanuit henzelf en altijd vanuit de noodzaak de huidige maatschappij te spiegelen. Daarbij ga ik geen onderwerp uit de weg. Ook heeft het publiek in mijn voorstellingen een grotere rol. Ik maak geen theater waarbij je alleen achterover kunt leunen.
Wat is de kracht van Het Nationale Theater?
Het is echt te gek hoe we buiten kaders durven denken. Eric de Vroedt die The Nation maakte en nu The System, Noël met haar vijf uur durende voorstelling Trojan Wars. Tegelijkertijd wordt ook alle ruimte gemaakt om een voorstelling te maken in een klaslokaal van het Johan de Witt College. Producties bij Het Nationale Theater zijn altijd verbonden met de tijdgeest, maar ook met persoonlijke levens van mensen. Ik ben heel blij dat ik dit kunstenplan twee voorstellingen mag maken en dat ik ook mag leunen op hoeveelheid kennis en ervaring van het theater.
Lees meer over onze regisseurs en talentontwikkeling.