De voorstelling die ik niet wilde maken

Mira Feticu
vr 6 dec - zo 8 dec
vr 6 dec
-
zo 8 dec

Mira Feticu is een Roemeens-Nederlands schrijfster. In december staat ze drie dagen in ons Paradijstheater, met een voorstelling die ze niet wilde maken. Bijna een jaar geleden overleed de geliefde van schrijfster Mira Feticu. Door de rituelen rond de dood in haar geboorteland Roemenië wordt de pijn gedeeld. Hoe gaat ze door, in Nederland, met haar wanhoop en paniek?

"Wat is rouwen? Voor mij zag ik een zee van mensen en toch was ik zo eenzaam. Al twee jaar ga ik het leven naar voren duwen. Steun heb ik meer van boeken en series dan van echte mensen gehad. We kunnen ons niet voorstellen wat een rouwend iemand voelt en nodig heeft. Vandaar deze voorstelling/ontmoeting.
Ik vraag me dagelijks af of het leven, mijn leven, sterk genoeg is om door te gaan. Of ik sterk genoeg ben. Hoe moet ik me aan het leven vastmaken?" - Mira Feticu

"Na de dood van mijn man kon ik ook niet zonder een paar glaasjes de dag doorkomen. Om twee uur te kunnen slapen dronk ik alcohol en slikte ik kalmeringsmiddelen. Ik kon niet in slaap vallen, als ik dat deed werd ik binnen een half uur weer wakker. Alleen in huis, alleen in een land waarvan ik de tradities bij de dood niet kende. Wat voor tradities? Na de crematie ging iedereen naar huis. Zand erover. Wat moest ik verder doen in mijn nieuwe land zonder mijn man? Een land waarin ik vrienden had, maar die bleven voorzichtig aan de telefoon en wisten niet wat ze moesten doen. Want rouwen doe je in je eentje, zeggen we in het Nederlands.

Het maakt niet uit hoe geïntegreerd je bent, er zijn momenten en situaties waarin je nog steeds de buitenlander bent. Alles wat ik de laatste zeventien jaar onderdrukt heb komt nu naar boven. Blijkbaar was ik nog steeds een Roemeense die haar wortels miste. Ik miste zeker de rituelen rond de dood. Ik zat op de bodem van de oceaan, en iedereen zat bij de oppervlakte op mij te wachten. Overdag zat ik een paar uur in huis op de bank, ’s avonds begon de paniek en ik maakte altijd buiten een paar rondjes en ik belde een of twee vrienden, altijd dezelfde. Een van hen gaf me een nummer van een organisatie waarnaar mensen mogen bellen die zich geen raad weten." - Mira Feticu in de Groene Amsterdammer.