Na 7 uur in dezelfde trein te hebben gezeten strekken we onze benen in Berlijn en lopen naar het Holocaust monument. Daar lezen we de laatste woorden die Bernie in zijn dagboek schreef. Terwijl de zon ondergaat zitten we samen op de stenen en even zijn we stil. Bernie heeft Ellis nooit zijn vrouw kunnen noemen. Ik zie hoe het iedereen raakt. Maar tegelijk denk ik, als ik iedereen hier zo in gedachten verzonken zie, aan hoe wij nog wel tijd hebben. Om te studeren, verliefd te worden, te huilen van het lachen en nog zo veel vaker dan vanavond de zon onder te zien gaan. Wij mogen dromen. Wij kunnen dromen. Hoe mooi is dat.
