Beefteefjes

Servaes Nelissen heeft zich in dit drieluik laten inspireren door zijn buurman, kunstschilder Willem Koevoet. Op basis van gesprekken over inspiratie, maakangst en eenzaamheid laat hij de schilder van stillevens in een klein miniatuurtje tot leven komen. Willems adagium dat kunst open moet zijn en vrij van vooroordelen en verklaringen vormt de leidraad voor dit drieluik. In het nagenoeg tekstloze en associatieve middendeel duikt Servaes niet zonder humor in zijn eigen zwarte ziel. In het derde deel zien we Renate Schoep aan het werk. Zij is dierentolk en hondenpsycholoog en geeft seminars over depressies bij honden.

Deel 1 Wim Koevoet (buurman Servaes)

"Het zal mij benieuwen. Ik stond als het ware model voor dit eerste deel. Hij kwam elke week langs om mij te interviewen en dan bleef hij tot diep in de nacht hangen. Zijn vragen gingen vaak over zijn eigen problemen. Het is een complex iemand. Ook wel aantrekkelijk op een bepaalde manier. Maar hij valt niet op mannen. En ik weet ook niet of ik dat wel zou willen. Het is iemand die werkelijk alles over je uitstort. En sinds ik een hond heb taal ik niet naar een relatie."

Deel 2 Servaes

"Ik ben eigenlijk op iets heel anders uitgekomen. Zo gaat dat in een maakproces. Van het een komt het ander. Het werd veel meer een zelfportret. Tja, volgens mij wordt niemand vrolijk van een zelfportret. Maar goed, je hebt het maar te verdragen hoe dingen met je aan de loop gaan. En dan ging mijn hond ook nog eens dood. Ik heb daar meer om gehuild dan om mijn eigen moeder. Toen moest ik daar weer iets mee. En zo kwam ik bij Renate…"

Deel 3 Renate Schoep

"Als ik zeg dat ik met dieren praat zijn er nog steeds mensen die me een beetje raar aankijken. Gelukkig wordt dat steeds minder en zie ik een groeiende waardering voor ons werk. Ik geef ook seminars over depressie bij honden. Daar komen ontzettend veel mensen op af. Iedereen kan dit leren, echt waar. En hoe meer mensen met dieren gaan praten, hoe minder eenzaamheid."