ITS 2020 ON TOUR

T.R.A.P.S. door Johhan Rosenberg

SNDO - School for New Dance Development (AHK)

Research creates a hyper mediated identity to foreground the absence of its being. Investigating and falling into the gaps between the citational and visceral - T.R.A.P.S. gazes back to reflect its own sociality and sing forgotten melodies.

T.R.A.P.S. is a microscopic landscape for traps – areas of movement and thoughts in which we stumble upon, even though we have the best of skills and intentions. In the struggles to extricate ourselves from the areas, T.R.A.P.S seeks to discuss an absent image and trace our forgotten belongings. T.R.A.P.S. is a trapping pulse and a raw meat programmed to consume. It’s a place where drugs and identities are sold and dissolved. It’s a tongue hole, person’s dirty mouth and also a two-wheeled carriage pulled by a horse. It Travels, Restricts, Attrapts, Pushes and Stops our presence while we’re being tricked by our own traps.

Johhan about T.R.A.P.S.: 
“Work started out initially from an iconic Christmas movie 'Home Alone' – where heroic kid is setting traps and protects his territory against the robbers. How could this concept work in the theatre settings of 2020? Home becomes the stage and who are the robbers? - knock knock - who’s in the basement?. Traps are figuring and appearing through poetry, physicality, architecture and finding activation in front of the audience gaze. Revolving around notions as loneliness, territory and protection – T.R.A.P.S. finds itself between the wet walls, mediating its manners and perverted-poesy with the public.”

About Johhan
From high intensity into cold and flat reality. Johhan Rosenberg is an Estonian performer and choreographer with a background of music and dance studies. Attracted to places that are hidden and urgent, he works with tracing and editing the canons of realities – making sense with nonsense. In his practice, the functionalities of language and identities become embodied contexts towards the process of creating surroundings. Through raw vocabulary and playfulness, he layers body, text and sound to meet-cross in the architecture of collective consciousness. Striving to create an absorbing figure of human artefact(s), he mediates amongst selves and the public gaze – where performance becomes a technology to tear apart what is already known in order to develop new autonomies.

Vrienden van door Lara van Hoof 

Regie - Academie voor Theater en Dans (AHK) 

"Enthousiaste E vindt boze S op dit moment eigenlijk niet interessant genoeg om mee te praten. Hij vindt boze S hartstikke aardig en wil haar niet teleurstellen, zoals hij nooit iemand wil teleurstellen, maar er zijn op dit moment gewoon echt belangrijkere mensen aanwezig die op dit moment gewoon echt veel voor hem zouden kunnen betekenen en die kans kan hij op dit moment gewoon echt niet laten liggen."
 
Een groep jonge kunstenaars aan het begin van hun carrière. Schipperend tussen bewonderen en afkraken, gunnen en misgunnen, netwerken en feesten, zien en gezien worden. Een natuurfilm over mensen op een kunstzinnige borrel, geïnspireerd door Bill Viola, Alain de Botton, Gummbah, La Grande Bellezza, Erwin Wurm en Thomas Bernhard.

Een beeldende, fysieke performance met één lange regie-aanwijzing. 

Alain de Botton in zijn boek Statusangst: "Hoe meer twee mensen op elkaar lijken, in achtergrond, leeftijd, hoe meer zij zich in elkaar herkennen, hoe groter de kans op afgunst is."

Over Lara van Hoof
Lara van Hoof maakt beeldende, fysieke performances vanuit een microscopische blik op de mens. Ze zoomt in en onderzoekt secuur het gedrag van een individu, ze zoomt uit en onderzoekt de beweging van een groep en ze zoomt weer in tot de binnenwereld van een individu. Lara ervaart de huidige samenleving als een podium waar we constant de beste versie van onszelf proberen tentoon te stellen en waar we elkaar van buitenaf bekijken en beoordelen. In haar voorstellingen gaat het verlangen om gezien te worden de strijd aan met het verlangen om te verdwijnen. Ze behandelt geen conflicten over koningen die sterven of liefdes die breken, maar ogenschijnlijk kleine worstelingen van onopvallende, overbewuste mensen, die zichzelf op een rem zetten: zal ik iets gaan zeggen of niet? Zal ik gaan zitten of blijf ik staan? Zal ik dan nu iets gaan zeggen, of straks? Ze neemt deze problemen bloedserieus, maar ze lacht tegelijkertijd om de absurditeit ervan. Voorstellingen van Lara zijn landschappen, zonder aanwijsbaar begin, midden en eind en met figuren op toneel zonder namen en geschiedenis. Lara componeert zorgvuldig en schuift steeds bij tot de juiste balans, als minimal music. Ze maakt theater vanuit verontrusting én relativering en vanuit een grote empathie voor de mens.