God is een Moeder

Marcus Azzini vraagt zich af: hoe kun je gelovig zijn én homoseksueel? De positie van homoseksuelen in een religieuze gemeenschap is een maatschappelijk en complex vraagstuk. Hoe ga je om met de ogenschijnlijke tegenstrijdigheid tussen enerzijds homo-zijn en anderzijds gelovig-zijn? Is die kloof tussen religie en homoseksualiteit te overbruggen? Voor Marcus is het een persoonlijk vraagstuk, waarvan hij denkt dat moeders de redding kunnen zijn. Sommige gelovige moeders van homoseksuele zonen vinden in hun leven een manier om te verzoenen. Zij hebben de kracht om iemand onvoorwaardelijk lief te hebben. Om iemand te accepteren die anders is dan zij. Een vorm van erkenning zonder de ander te willen veranderen.

Nazmiye Oral waarschuwt. Zij heeft jarenlange ervaring met projecten die gemeenschappen en individuen bevragen op hun bestaansrecht, samenhang, autonomie en vergevingsgezindheid. Zij weet dat moeders hun kinderen als geen ander onherroepelijk kunnen verstoten. Verzoenen is geen vanzelfsprekendheid. Alleen een moeder kan zeggen ‘ik gaf jou het leven, maar nu verklaar ik je dood’. Hoe onvoorwaardelijk is die liefde tussen een moeder en een kind dan? Nazmiye is begaan met de complexe positie van de vrouw in een gemeenschap en vraagt zich af: kun je geloven zonder je vrijheid te verliezen?

Voor God is een Moeder gaan Marcus Azzini en Nazmiye Oral op zoek naar gelovige moeders en homo-zonen om met hen in gesprek te gaan. Ze halen verhalen op uit onder andere de christelijke en islamitische gemeenschap die, naast hun eigen ervaringen, het uitgangspunt vormen voor de voorstelling. Een voorstelling over de liefdevolle en complexe relatie tussen moeders, zonen en religie.

God is een Moeder wordt gemaakt en gespeeld door Nazmiye Oral (vaste speler en auteur bij Adelheid+Zina) en Marcus Azzini (regisseur en artistiek directeur bij Toneelgroep Oostpool). Beiden zijn extravert, ruimdenkend en eigenzinnig-gelovig. Ze hebben beiden een migratieverleden. En beiden zijn zij ouder én kind.