La voix humaine

Met La voix humaine (1927) schreef de Franse dichter en cineast Jean Cocteau een indringende afscheidsmonoloog waarin de telefoon fungeert als een genadeloos instrument. Elke zin kan de laatste zijn, elke pauze noodlottig. De waarheid van de ander is niet te achterhalen. Het publiek wordt uitgenodigd de replieken van de afwezige minnaar af te lezen aan de reacties van die ene actrice op het toneel.

Meer dan een liefdesverhaal

Voor Ivo van Hove is er in de tekst meer aan de hand dan de anekdotische breuk tussen twee geliefden. La voix humaine is een existentieel drama over verlies en eenzaamheid en het pijnlijke besef dat je vaak je meest intieme partner niet of nauwelijks kent. De tekst onthult de valkuilen van verwachting en projectie die ontstaan in relaties en de harde waarheid die de sluier van verliefdheid soms aan flarden scheurt. De vrouw komt langzaamaan tot het besef dat ze de zin van haar leven volledig heeft opgehangen aan de ander en nu voor het eerst overgeleverd is aan zichzelf.

La voix humaine is een tekst over de dreigende leegte en een verlangen naar ontroostbaarheid. Uitgangspunt voor de enscenering was de menselijke stem. Alle manieren van praten worden erin onderzocht: van gesprek over ingebeelde dialoog tot monologue intérieur, van verstild tot geëxalteerd, van gesmoord achter glas tot opgelost in het stadsrumoer.

In Halina Reijn vond regisseur Ivo van Hove de uitgelezen actrice om de complexe gevoelswereld van de vrouw tot leven te wekken. Halina Reijn treedt in de voetsporen van illustere voorgangers: Simone Signoret, Ingrid Bergman, Liv Ullmann en vele anderen. De uitdaging maakte haar doodsbang en nieuwsgierig tegelijk, zegt ze. "Het is een vreemd gevoel om langer dan een uur te praten tegen iemand die er niet is, maar met behulp van Ivo kwam de man aan de andere kant van de lijn tot leven en klinkt hij, zodra ik de telefoon opneem, vanaf het begin van de voorstelling helder in mijn hoofd."