Dit zie je in
Theater aan het Spui

Al het gewone wordt als vanzelf bijzonder in VO-LU-ME. Deze nieuwe Laaglandvoorstelling en het vervolg op de succesvolle voorstelling WOOSH! biedt de allerkleinsten van 1,5 tot 3 jaar een eerste kennismaking met theater. Karlijn Hamer en Bram van Helden nemen het publiek stapje voor stapje mee in hun verbeelding.

Je hebt een keuze: geef je je over aan de ander of kies je voor jezelf? En wat als die laatste betekent dat je een afgrond in moet springen? Wat als je zo gewend bent om je aan te passen dat een keuze voor jezelf het meeste pijn doet? 

Hoe denkt een vis over de toekomst van de mens? 
 
Lindertje Mans neemt je in deze solo mee in een meeslepend gedachte-experiment. Samen met componist Roald van Oosten creëerde ze een intense muzikale performance. Ze transformeert tot een diepzeevis, een ruimtesonde en een menselijke cel: drie personages die hun visie op de toekomst van de mensheid geven. Vanuit het perspectief van deze drie wezens neemt ze ons mee onder, boven en binnenin onze wereld. 

Koning Gilgamesj is een eigentijdse hervertelling van het oudste geschreven epos ter wereld. Dit verhaal wordt verteld op dikke hiphop-beats en gaat over vriendschap en verlies. Het publiek krijgt invloed op de gebeurtenissen op het podium. De toeschouwers bepalen met behulp van een interactieve puzzel-box hoe het muzikale verhaal zich verder ontvouwt. Beats, puzzels, rap en een eeuwenoud universeel heldenverhaal, zijn de ingrediënten voor een ultieme interactieve ervaring in deze theatergame.

Wat betekent het om uitgekleed te worden door de overheid? Wat betekent het om altijd op je hoede te moeten zijn voor je achternaam, je afkomst, je dubbele nationaliteit? In de aangrijpende monoloog maken we de ondergang mee van Zafirah, een jonge levenslustige vrouw die werkt voor de juridische afdeling van een overheidsinstelling, twee kinderen opvoedt en geplet wordt in de racistische raderen van de overheid. Envelop na envelop valt op de mat, waarin Zafirah wordt aangemerkt als fraudeur. Ze moet betalen en boeten tot er niets meer van haar overblijft. 

In de podcast De plantage van onze voorouders gaat Maartje Duin op zoek naar de sporen van het slavernijverleden in haar familiegeschiedenis. Zij ontdekt dat haar voorouders bij de afschaffing van de slavernij mede-eigenaar waren van een suikerplantage. Maartje zoekt contact met de nazaten van de tot slaafgemaakten: de familie Bouva. Samen met Peggy Bouva reconstrueert ze het verhaal van de plantage. Nu brengt Orkater dit bijzondere verhaal naar het toneel. Malou Gorter (bekend van o.a Oogappels) en Manoushka Zeegelaar Breeveld (eerder te zien in o.a Woiski vs. Woiski en De Gliphoeve) spelen de rollen van Maartje en Peggy en er is uiteraard een hoofdrol voor muziek.  

Iedereen noemt hem Rappe,
want hij haast van hot naar her.
Rappe die raast altijd,
heel snel en mijlenver.
Dag in dag uit,
en heen en terug,
rent razende Rappe vliegensvlug.

Club Gewalt viert haar 10-year-anniversary. Tien jaar van liefde, art, rock & roll en het afstruinen van protestmarsen. Tijd voor een party! Of een tussentijdse evaluatie? Hoe rock & roll ben je als je het (politieke) gevaar buiten jezelf aanwijst en veroordeelt, zonder je eigen zonden als individu en collectief onder de loep te nemen? De veronderstelde meerstemmigheid laat bij nader onderzoek toch echt te wensen over. Dus aan het werk: redefine de harmonie, luister naar de individuele stemmen in het koor en let’s become better people.

POW WOW is beslist geen traditionele theatervoorstelling, maar – geïnspireerd op ceremoniële bijeenkomsten van de oorspronkelijke bewoners van Amerika – een feestelijke stamvergadering met dans, verhalen en muziek waarin de zorg voor onze ouderen centraal staat.

Hoe dans je als je niet mag dansen? 

In Iran is dansen officieel verboden. Sinds de Islamitische Revolutie hebben alle dansgezelschappen er hun deuren moeten sluiten. Veel dansers en choreografen zijn naar het buitenland gevlucht. Degenen die er nog wonen, moeten vindingrijk zijn. Hoe houden zij deze kunstvorm levend? Theatermaker Nastaran Razawi Khorasani presenteert de dansperformance This is not a dance over censuur. Wat mag gezien worden en wat niet? Terwijl muziek en belichting elkaar steeds verder opzwepen, probeert ze haar dansende lichaam te beteugelen. 

Wie zich tot één gender beperkt, verspilt een half leven, zei Jeanette Winterson naar aanleiding van Orlando, het wonderlijke boek van Virginia Woolf uit 1928. Orlando is de fictieve biografie van een personage dat drie eeuwen leeft en in die tijd voortdurend verandert van omgeving, sociale klasse, rol en gender. 

Wie de fuck is Alice is een gloednieuwe theatertekst geïnspireerd op de sterke vrouwenrollen uit het werk van Greta Gerwig. Kyrian Esser schreef de komedie speciaal voor de 6 spelers van de Theatertroep. 

In de poëtische en intieme voorstelling Kruimels kruist het pad van een oudere vrouw die aan Alzheimer leidt met dat van een jonge vrouw die haar nu moet helpen. Ze blijken elkaar te kunnen vinden in hun pijnlijke verleden. Een voorstelling met absurdistische droombeelden, sprookachtige liedjes en poëtische teksten.

Aan de taal ligt het niet. Populisme grijpt om zich heen. Nepnieuws verblindt de massa. Gladde retoriek, de voertaal van propaganda, glipt door de filters van de kritische correctie. Met grote woorden wordt de alom groeiende afgunst gevoed. Woorden zijn niet onschuldig. Ze kunnen aansporen tot uitsluiting, verblinding, terreur. Taal kan vernietigen.  
 
Maar aan de taal ligt het niet. 

De avond valt. We zitten in een winkel. Buiten op straat bouwt de onrust op. Binnen proberen we grip te krijgen op wat er precies aan de hand is aan de andere kant van de winkelruit. Zijn die jongeren daar aan het hangen? Vieren ze een feestje of wordt dit een potje asociaal rellen? En waarom zijn ze daar? Dit is verveling. Nee, woede over hoe de samenleving naar hen kijkt. Of zijn ze pionnen in een crimineel plan? 

Schrijver Nic Bruckman werkt als gevangenisbewaarder in de grootste gevangenis van Londen. Daar observeert en ervaart hij de complexiteit van opgesloten zitten. De gevangenis, als gesloten wereld, waar het kwaad wordt opgeborgen en vrijheid wordt begrensd. Een plek waar tralies grensgebieden zijn en ambiguïteit gevangen zit.  

Als je het allemaal objectief bekijkt; als we het even cijfermatig benaderen; als we ‘next level’ gaan: ontdekken we dan dat we allemaal hetzelfde zijn? Of ontdekken we dan juist dat alle ontelbare verschillen tussen mensen en culturen nog veel dieper liggen dan we denken? 

In DE JACHT onderzoekt regisseur en theatermaker Manuela Infante (Santiago de Chile, 1980) de wereld van het ‘rewilden’; het creëren van meer wildernis in de natuur en het verminderen van menselijke invloed en beheersing. Een onderwerp dat inmiddels ook in Nederland, sinds de terugkomst van de wolf,actueler is dan ooit.  

Desire speelt zich af in de overgang van nacht naar dag, van donker naar licht. Het moment waarop de mogelijkheden zichtbaar worden. Welke gedachten en twijfels spelen er tijdens dit zogenoemde blauwe uur? De voorstelling bevindt zich precies op dat ogenblik van onvervulde verlangens, en de drang om blijvend te kunnen beginnen, zonder te eindigen of ergens aan te komen.

Tessa is een slimme en meedogenloze strafrechtadvocaat die gespecialiseerd is in zedendelicten. Rechtspraak is voor haar een sport. Ze vindt dat ze in vergelijking tot haar mannelijke collega’s op een nette manier de slachtoffers van seksueel misbruik onderuithaalt. Zo houdt ze verdachten uit de gevangenis door precies genoeg twijfel te zaaien en altijd ‘de juridische waarheid’ boven tafel te krijgen. Totdat de rollen onherroepelijk omdraaien: een onverwachte gebeurtenis confronteert haar met de gespannen verhouding tussen de patriarchale macht van de wet, de bewijslast en de moraal.